We zijn allemaal één”: het geschenk van een glimlach.

Vandaag was ik in de bibliotheek en ging even zitten om op mijn gemak een boek in te kijken.

Ik zocht een rustig hoekje op waar slechts één ander persoon zat, die ik echter druk in zichzelf hoorde praten.

Ik bedacht of ik een ander plekje zou zoeken, maar besloot toch hier te gaan zitten.

De jongeman die er al zat, was druk aan het praten met schijnbaar andere mensen om hem heen, voor mij onzichtbaar.

Hij maakte geen oogcontact met mij en ik dook mijn boek in.

Het duurde even voor ik me kon concentreren op mijn boek, omdat ik heimelijk luisterde naar zijn gesprekken.

Toen ik me eenmaal had verdiept in mijn boek, voelde ik op een gegeven moment dat er naar me gekeken werd. Ik keek op en zag dat de jongeman zich betrapt voelde en wegkeek, waarna hij me weer aankeek. Ik schonk hem een glimlach.

Hierop zei hij tegen me : “ik kijk graag naar andere mensen. Er zijn zoveel verschillende mensen. Maar eigenlijk, eigenlijk zijn we allemaal één…” Waarna hij het gesprek weer richtte op de voor mij niet zichtbare mensen om hem heen.

Ik bedacht me, dat als ik ergens anders was gaan zitten, ik deze mooie woorden niet te horen had gekregen! Mooie woorden, in een moment van verbinding. VanZelfsprekend.