VanZelfsprekend solliciteren.

Onlangs kwam een cliënt bij me die mijn blog had gelezen over overtuigend spreken.
Hij vertelde me dat hij aan het solliciteren was. Hij had al heel wat gesprekken gehad, maar was het steeds net niet geworden.

“Daar ontbreekt het bij mij nou aan”, zegt hij, “aan overtuigend spreken.” “Ik ben geen prater.”

Zonder dat ik hoefde door te vragen vertelde mijn cliënt dat hij “een rustige jongen was” en “niet iemand die zomaar allerlei verhalen uit zijn mouwen schudde.”

Ik vroeg hem wat hij daarvan vond, een “rustige jongen” te zijn. Na een aantal nadelen opgesomd te hebben, vertelde hij me vervolgens de voordelen die hij zelf ervoer en die hij van anderen te horen kreeg. Ik vroeg hem ook wat hij onder ‘overtuigend spreken’ verstond en wat hij vond dat hij moest doen om daaraan te voldoen.
Deze en een aantal andere vragen hielpen mijn cliënt zich bewust te worden van zijn belemmerende overtuigingen en van zijn kwaliteiten.

Mijn cliënt kreeg inzicht in wat hij zichzelf had opgelegd en waarin hij zichzelf had afgeremd. Hij besefte dat hij een oordeel had over het feit dat hij ‘rustig’ was en daar een conclusie aan had gekoppeld, namelijk dat hij geen overtuigende spreker kon zijn. Het had hem onzeker gemaakt en hem geblokkeerd vrijuit te spreken in het sollicitatiegesprek.

Toen hij zijn kracht ontdekte in deze eigenschap, en zichZelf de ruimte gaf zichZelf te zijn in de daarop volgende sollicitatiegesprekken, beantwoordde hij de vragen van de interviewer vanZelfsprekend.

Bovendien ervoer hij nu ruimte om vragen te stellen aan de interviewers en verwoordde ook zijn eigen wensen.
Als reactie kreeg hij vervolgens te horen dat men vond dat hij veel visie en overtuigingskracht had!

Na nog geen 2 weken vertelde mijn cliënt me dat hij een baan had. Enthousiast vertelde hij hoe de gesprekken verlopen waren.  En, om je eerlijk te zeggen, vroeg ik me even af waar die “rustige jongen” gebleven was!