Stilte…

Stilte…

Het begrip ‘stiltedag’ kom ik steeds vaker tegen in de vorm van georganiseerde ‘stiltedagen’, ook wel ‘stilte-retraites’ genoemd, met als doel in stilte tot jeZelf te komen.

Van een jaarlijkse, nationale Stiltedag, de laatste zondag van oktober, had ik nog niet eerder gehoord.

Misschien kwam dat door de stilte….

Ik liet me inspireren voor een blog:

’Stilte’ is voor mij een groot goed. Het betekent voor mij onder andere: even afgezonderd zijn van de drukte van alledag. Met drukte verwijs ik niet alleen naar drukke geluiden, maar ook naar drukte van en in mezelf of van anderen.
De stilte zoek ik op door bijvoorbeeld een heerlijke wandeling in het bos of aan  de zee te maken, maar ook door bijvoorbeeld een meditatie. Zo beoefen ik regelmatig de zitmeditatie vanuit de ‘mindfulness’. Voor mij een moment om tot rust en tot meZelf te komen.

In het filmpje op de homepagina van de ‘Dag van de Stilte’ spreekt iemand over “zuiver waarnemen als je in stilte bent”.
Dat is wat ik ervaar als ik bijvoorbeeld de zitmeditatie doe: waarnemen van mijn ademhaling, fysieke gevoelens,  geluiden, gedachten en gevoelens. De stilte ervaar ik op dat moment dus niet perse doordat geluiden weg zijn, maar ik ervaar stilte ín de geluiden.

Dat zuiver waarnemen ervaar ik ook als ik anderszins stilte in meZelf ervaar. Die stilte uit zich bij mij als ik in verbinding met meZelf ben, met wat ik voel en denk, waardoor ik ook zuiver kan waarnemen bij de ander. Er is geen ruis in de vorm van zorgelijke gedachten of  oordelen en als deze zich wel  aandient, ben ik me ervan bewust waardoor het me niet uit balans brengt, niet bij meZelf vandaan haalt.

Wat ik hierboven beschreef ervaar ik regelmatig wanneer ik een opstelling met iemand doe. Door de stilte toe te laten, door vanuit openheid waar te nemen, wordt een weten zichtbaar, komen inzichten aan het licht die in omstandigheden van ruis niet waarneembaar zouden zijn.

Stilte in spreken:

In het filmpje wordt ook gezegd: “Zonder stilte zou muziek alleen geluid zijn”.
Voor het spreken zou dit neerkomen op:
“Zonder stilte zou spreken alleen uit woorden bestaan”.

Door stilte toe te laten in het spreken, tussen de woorden en zinnen, vormen deze  een boodschap en komt deze veel beter aan. Probeer het volgende maar eens uit: vertel iets aan een ander in een snelle versie en dan in een langzame versie. Wedden dat de langzame versie beter aankomt?

Door je spreektempo waar te nemen krijg je toegang tot jeZelf, tot wat je beweegt of tegenhoudt.

Zo wees het spreken in een (te) hoog tempo mij er vroeger op dat ik niet wilde toegeven aan vermoeidheid: ik walste over mijn vermoeidheid heen, wat zich uiteindelijk uitte in niet meer spreken van vermoeidheid!

Wat wil (het ontbreken van) stilte(s) in je spreken jou vertellen?