Ik schaam me omdat ik coaching krijg

Regelmatig biecht een klant mij op dat hij (lees ook: zij) zich schaamt omdat hij coaching krijgt. En vervolgens zit daar weer schaamte op…

Opbiechten. Ook wel: bekennen van je zonden. Alsof het een zonde is, coaching te volgen! En een zonde je te schamen…

Waarom vinden we het zo erg om ons te schamen? Omdat dat ons menselijk maakt? Omdat we daarmee onze kwetsbaarheid tonen? En dat is zwak? Denken we dan? Zucht. Ja, kwetsbaarheid. Ook zo’n ding.

We schamen ons wanneer we iets van onszelf niet willen laten zien. Omdat we er een oordeel over hebben. Zo kan je een oordeel hebben over coaching. Gecoacht worden. En al helemaal als je gecoacht wordt jeZelf te zijn. Want om jeZelf te zijn heb je toch geen coaching nodig, dat is toch de reinste flauwekul? Dan moet je wel héél diep zitten!

Alle gekheid op een stokje. Vaak is de gedachte “Als je coaching hebt, ben je zwak, is er iets mis met je.” de reden om het te verzwijgen voor anderen, uit schaamte. Zo ook bij de klant van vandaag.

In ons gesprek vertelde ik mijn visie over coaching: over hoe sterk je wel bent omdat je de moed hebt naar jeZelf te kijken, verder dan je gewend bent, om je blik te verruimen, grenzen te verleggen.

Sterk, omdat je je kwetsbaar opstelt, naar je emoties durft te kijken, ze durft te voelen. Wauw, hoe sterk ben je dan!

Ik zou me kunnen voorstellen dat je nu denkt: “Logisch dat jij dat vindt, als coach.”

Mijn reactie hierop? Misschien vermoed je het al:

“VanZelfsprekend!”