Een kerstverhaal met een boodschap van licht.
Het is kersttijd. Voor velen een tijd van licht, hoop en vertrouwen.
Maar niet voor de pauw.
Hoe dat zit, zal ik je hier vertellen.
Allereerst was hij geen echte pauw, maar een imitatiepauw. Hij had dan wel een veer van een echte pauw, maar verder was de gelijkenis ver te zoeken. Hij was klein en zijn lijfje niet van vlees en bloed, maar van glas. Niet dat hij daar zelf zo mee zat; hij vond zichzelf best wel mooi. Zijn lijfje schitterde mooi en die veer van de echte pauw stond hem maar wát goed! Hij droeg hem met verve!
Zijn huidige stemming, van moedeloosheid en somberte, had hij te danken aan de situatie waarin hij zich bevond.
Toen hij op de wereld kwam, had hij gedacht ergens in een mooie kerstboom in een gezellig huishouden te belanden. Daar was hij immers voor bedoeld! Om te pronken in de boom en daarmee anderen blij te maken met zijn schoonheid. Maar tot zijn grote ontzetting werd hij – en vele soortgenoten met hem- in een bak gedumpt, waar hij nu lag te treuren omdat hij zijn pracht niet kon tonen.
Regelmatig werd hij uit de bak gehaald om vervolgens kritisch bekeken en betast te worden, waarna hij weer in de bak belandde.
Dat geluk had hij tenminste nog: enkele van zijn soortgenoten was het slechter afgegaan. Die lagen gebroken naast of in de bak te kermen van pijn.
De pauw hoorde de mensen zeggen dat ze hem te duur vonden. Dat de kleur niet goed was, of de vorm, of….
Hij voelde zich verre van gewaardeerd.
Hij zag zichzelf al liggen tussen de andere scherven en zag zijn hoop, dat kleine restje dat er nog was, vervliegen. Voor hem geen stralende kerst!
Tót hij plotseling een vrouwenstem verrast hoorde uitroepen: “O, de pauw, voor in de kerstboom! Wat mooi!”
Hij werd voorzichtig opgepakt en zij het ook wat kritisch, maar vooral heel waarderend bekeken….
EN gekocht! EN ingepakt!
Hoewel hij de donkerte niet prettig vond en hij nu helemaal niets meer kon zien, vond hij het stiekem toch wel een eer dat hij uitgekozen was, om, naar de vrouw had gezegd, in een heuse kerstboom te komen hangen. Dat had hij haar echt horen zeggen. Iets in haar stem maakte dat hij haar geloofde. Het was het enthousiasme in haar stem, te horen aan de melodie en de dynamiek in haar stem. De liefde die te horen was aan het warme timbre in haar stem.
Ja, hij had er weer vertrouwen in! Voor hem was er weer hoop!
Na een reis die hem een eeuw scheen te duren, werd de pauw bevrijd uit het papier.
Hij werd gehangen in een prachtige kerstboom, versierd met lichtjes en andere ornamenten, allemaal mooi in hun eigen uniekheid, net als hij!
Wat was hij blij! Hij straalde en pronkte met de pauwenveer en voelde zich thuis. Dit was zijn plek. Hier was hij voor bedoeld: om te stralen en schitteren voor anderen, tot welbehagen van anderen.
De pauw nam zijn ruimte in, vanZelfsprekend en trots…
Ik wens iedereen een liefdevolle Kerst en een vanZelf-sprekend 2017!